ॠचा आनी बोमाडो

---

ॠचाक मातयेंत खेळपाक आवडटा. तें गेल्लें आत्येगेर मडगांवां. थंयच मातयेंत खेळ खेळ खेळ्ळें आनी सामकें बुरशें जालें. ॠचाचे आईन सांगलें, ‘बाय आतां खेळ पुरो. घरांत यो.’

पूण ॠचा आयकता? तें सामकें मस्तें. ‘हां गे येतां’ म्हळें आनी परत खेळपाक लागलें.

‘ॠचा न्हाणयतां, यो. उदक काडून दवरलां तुकां,’ परत ॠचाचे आईन ताका सादयलें.

शे! ॠचा मनार कशेंच घेना. मागीर आत्येन एक युक्त काडली. ‘ॠचा, टबांत न्हातलें?’

‘आं, हय’ म्हणीत उडक्यो मारीत ॠचा बद्द मान्न्यांत. आत्येगेर सिनेमांत दाखयता तसलो व्हडलो न्हावपाचो टब आशिल्लो. ॠचाक तो धाकटुलो स्वीमिंग पूलच दिसतालो. ताका थंय न्हांवपाची खूब उमेद आशिल्ली. पूण आई? शे, दोळे मोठ्ठे करून ‘ॠचा नाका!’ म्हण्टाली. पूण आतां तर आत्येनच आपयिल्लें.

‘आत्ये, बसूं हांव टबांत?’ आत्ये भिली. हें तीन वर्सांचे भुरगें. बुडकी माल्ल्यार? पूण तिणेंच तर आपयिल्लें. मागीर ना कशें म्हणपाचें? आत्येन हांसत म्हळें, ‘मात्शें राव हां, हांव आतांच येतां.’ ताचे आवयक आपयल्यार बरें अशें चिंतून आत्या भायर आयली.

हांगा मस्त्या ॠचान नळ सोडलो आनी सुशेगाद उदकांत देवलें. पूण सिनेमांत तर ताणें उदकांत बोमाडे येतना पळयिल्ले. वयर आशिल्लो सर्फाचो डबो. ॠचाक खंय खबर तें कितें म्हुणून? काडलो आनी रकयलो उदकांत. जालें! टांकीभर बोमाडेच बोमाडे. ॠचा खूश. हांसत ताळयो मारूंक लागलें.

इतल्यान एका धाकट्या बोमाड्यान दुसर्‍या बोमाड्याक खालो. तो मात्सो मोटो जालो. त्या बोमाड्यान आनीक एक बोमाड्याक खालो. तो आनिकय मोटो जालो. ताणे मागीर तिसर्‍या बोमाड्याक खालो. अशें करून करून एक व्हडलो बोमाडो जालो.

त्या व्हडल्या बोमाड्यान आपलें तोंड उगडलें आनी ऋचाकच खालो. इतल्यान फॅनाचो वारो टबावटेन लागलो आनी तो व्हडलो बोमाडो ऋचासयत उडत जनेलांतल्यान भायर आयलो.

बोमाडो ल्हवू ल्हवू वयर सरपाक लागलो. ॠचा ‘आई गेऽऽ बाबा रेऽऽ’ करून रडपाक लागलें. पूण सायबा भोगोस, ताचो कांयच उपेग जालो ना.

बोमाडो उडत उडत वयर सरपाक लागलो. वतां वतां तो चांदीमामाच्या लागीं पावलो. कोण तरी मोठ्यामोठ्यान रडटां हें चांदीमामाच्या कानार आयलें. ताणें आपलो हात लांब करून बोमाड्याक आडायलो. ताका भितर बशिल्लें ॠचा दिसलें.

चांदीमामान ताका विचाल्लें, ‘कितें जालां गो बाय तुजें, कोणालें तूं?’

‘हांव ॠचा. हांव म्हज्या आई-बाबालें. म्हाका ह्या बोमाड्यान चोरून हाडलां. म्हाका म्हजी आई जाय. आई ऽ ऽ ऽ’ ॠचान रडत म्हळें.

चांदीमामान दोळे तांबडे करीत बोमाड्याक तापयलो. ‘कितें रे बोमाड्या. ॠचाक कित्याक हाडलां हांगा, आं? देवबाप्पाक सांगू तुजें नांव?’

‘नाका, नाका सायबानू, चूक जाली. खरें म्हळ्यार हांव ॠचाचीं फकाणां करतालों. पूण हांव एक फावटीं वयर सरपाक लागलों, तो म्हाका सकयल कशें देंवप हेंच कळना जालें. आतांय म्हाकां सकयल कशें वचप तें कळना.’

चांदीमामाचीं उतरां आयकून ॠचा आनीक मोठ्ठ्यान रडपाक लागलें. चांदीमामान ताका थातारलो आनी वार्‍यामामाक उलो मारलो, ‘वार्‍या, ॠचाक आनी बोमाड्याक मात्सो तांचे आत्येगेर व्हरून पाय पळोवया’.

‘पूण चांदीमामा, तांकां धुकलताना चड फॉर्सान वचून तीं खंयूंय आपटलीं जाल्यार?  बोमाडो फुट्टलो आनी ॠचा सकयल पडटलें,’ वार्‍यान भिरांत उक्तायली.

हाय सायबा! आतां कितें करप?

‘ना, ना, हांव फुटचों ना. हांव सामकों घटमूट आसां,’ बोमाड्यान सांगलें, ‘व्हर तूं आमकां वार्‍यामामा’.

‘वोगी राव रे बोमाड्या. चितूं दी आमकां. पयलीं त्या बाबड्या ॠचाक त्रासांत घालां आनी आतां शापोतां सांगता?’ वार्‍यामामान बोमाड्याक तापयलें.

‘आयडिया!’ चांदीमामाक आयडिया येवजली. ताणें वार्‍यामामाक सांगलें, ‘कूपमामीक आपय’.

वारो धांवत धांवत गेलो आनी पळत पळत कूपमामीक घेवन आयलो. चांदीमामान मागीर कूपमामीक ओर्द सोडली, ‘ॠचाक ताचे आत्येगेर व्हरून सोड’.

कूपमामीन म्हळें, ‘बरे भशेन’.

कूपमामीच्या फाटीर बसलें बोमाड्यांतलें ॠचा! वार्‍यामामान कूपमामीक धुकलत धुकलत सकयल व्हेलें आनी आत्येच्या बंगल्याचे गच्चेर व्हरून सोडलें.

बोमाड्यान ल्हवूच आपलें दार उगडलें. ॠचा भायर आयलें. वारोमामा आनी कूपमामीचे उपकार मानले. बोमाड्याक रागान पळयलें आनी  धावत घरांत गेलें. खाट पळयली आनी ॠचाक दिसलें न्हिदचें. इतलो प्रवास केल्लो बाबड्यान. उश्याचेर तकली लागता म्हणसर ॠचा घोरेवंक लागलें.

इतले मजगतीं सगळीं घरांतलीं ॠचाक घरभर सोदतालीं. ॠचा टबांत ना, टॉयलेटांत ना, घरांत ना दारांत. ॠचाची आई तर रडपाक बसली. परत एकदां घरांत सारकीं सोदयां म्हण वेल्या बेडरूमांत पळय जाल्यार ॠचा सुस्त न्हिदलां.

न्हिंदूं बाबडें, वतांत खेळून खेळून थकलां अशें आई आनी आत्येक दिसलें आनी तीं ल्हव पावलांनी बेडरूमांतल्यान भायर सरलीं.

तांकां खंय खबर ॠचाचो बोमाड्यांतलो मळब-प्रवास?