अती शाणे

आत्मकेंद्रीत लोक स्वताच्या मोगांत पडिल्ले आसतात. स्वताच्या जुंव्यारूच राबितो करून आशिल्ल्यान तांकां पलतडचें कांयच दिसना.

---

पुस्तक प्रकाशनाची कार्यावळ चलताली. असल्या कार्यावळीं वेळार

म्हज्या कांय विनोदी वृत्तीच्या इश्टावांगडा बसतां. कारण असल्या

उपचारीक कार्यावळीं वेळार खूब खेपे नाका आशिल्लो ताण

जाणवता. तेन्ना हेरांक त्रास जायत हाची जतनाय घेवन अदीमदीं

एकामेकांच्या कानांत फुतफुतून कितें चललां ताचेर कमेंट करून

विनोद करून तो ताण ल्हव करूं येता.

वक्ते उलयत आशिल्ले. मदींच म्हज्या इश्टान कानांत म्हळें -

तशे सगलेच हुशार आसतात रे. पूण मरे, आसा ताचे परस चड

समजतात, न्ही? ...

हांवें एक पॉज घेतली. हांव प्रतीसाद दिवंक पळेतां हें ताका कळ्ळें.

ताणें कान म्हज्या ओंठांम्हर्‍यांत हाडले. हांवें म्हळें -

ताचेंय कांयच दुख्ख जायना रे. पूण आपुणूच हुशार बाकिचे भोटे

आनी बोणेर अशें जेन्ना हे कथीत हुशार लोक समजतात ताचें वायट

जाता रे... ताणें फोर मारिल्लो ताचेर हांवें हुनार हून सिक्सर मारिल्ले

भशेन तो मुमुरखेंच हांसलो आनी विनाकारण विद्वज्जड उतरांनी

वक्त्यांनी हाडिल्लो ताण तो विसरलो.

एक धाकटुलें कवन वाचिल्ल्याचें याद जाता. नेमकीं उतरां याद

जायनात. सादारणसो आशय असो -

जण एकलो आपणाक हुशार समजता.

हाचेर उपाय एकूच.

ताका पळेत रावप.

म्हाका जाल्यार ही कविता तशी सामकी सादी बी दिसना. तातूंत

एक फिलॉजॉफीय आसा. पळेत रावपाबगर आनीक कितें म्हणून

करतलो पापया तूं? पळेत रावप म्हणजेच स्वीकार करप. त्रास

जातात पूण सोंसप. त्या पिशेपणाची चिकित्सा करप ना. कारण

अर्दकुट्यापणाची विस्कटावणी तार्कीक पांवड्यार करूच नजो. ते

कवितेक आनीक एक वळ जोडपाचोे मोह जाता. पळेत रावप आनी

हांसप. कारण हांसतकच ताण पयस जाता.

ह्या अती हुशार समजुप्यांचें एक आसा. ते दुसर्‍याचें आयकुनूच

घेनात. दुसर्‍याक उलोवंकूच दिनात. ब-ड-ब-ड, ब-ड-ब-ड धबधबो कसो उलयत रावतात. दुसरो शाणो आसूं येता हें चिंतपाचें धंगण तांकां आसना. कारण असले आत्मकेंद्रीत लोक स्वताच्या मोगांत पडिल्ले आसतात. स्वताच्या जुंव्यारूच राबितो करून आशिल्ल्यान तांकां पलतडचें कांयच दिसना.

आमचो एक लेखक इश्ट आसा. तो कसलेय कार्यावळीक माचयेर

वा हेर माध्यमा खातीर उलोवंक लागलो काय आमी वाट पळेतात.

तो केन्ना स्वताचेर उलोवंक लागतलो ताची. आनी तो हमखास

स्वताचेर घालून घेता. आपले साहित्यकृतीचीं बिजां, तांचे जाल्ले

अणकार, तांची जाल्ली तोखणाय... ताणे तशें केलेंना जाल्यार

आमकां ताचो त्रास जाता. पूण तो आमची केन्नाच निर्शेणी करिना.

तो स्वताचेर उलोवंक लागनाफुडें आमी सुस्कारो सोडटात. ताण

पयस जाता. सू जाता.

कांय वर्सां आदली गजाल ही. अशेच एके कार्यावळींत आनीक

एका जाणट्या इश्टालागीं हांव बशिल्लों. ल्हवूच तो कानांत

फुतफुतलो. - हे स्वताक कितें समजतात कांयच कळना मरे. हांच्या

धाडसाचेंच कवतूक करीन दिसता. न्ही?

कपल तुजें. हांवें म्हळें. आपूण धाडस करतां हें त्या अज्ञान्यांक

खबर लेगीत ना. तांच्या होलमातूच ना रे तें...

शाणो जावंक सोदपी मनीस उकतो आसता. मेकळो आसता.

सगले तरेचीं जनेलां ताणें उकतीं दवरिल्लीं आसतात. सत्याक अनंत

तांसां आसतात हें ताका खबर आसता. सत्याचें तांस होलमकच

ताका कळटा. पूण तो त्या खिणाक तिरतिरना वा उचांबळीत

जायना. आनीक कितलींशींच तांसां कळपाचीं आसात हें तो जाणा

आसता. तीं तांसां, ते धागे, ते पोड, त्यो गांठी उसवतल्यो हें तो

जाणा आसता.

लेखक आसूं कलाकार आसूं ताचेकडेन विनय आनी नमळाय

आसता जाल्यार तो सुंदर दिसता. सुंदरपणाचें तेज ताची कला

आनीक आनीक उन्नत करित रावता. कलाकाराक आपूण कले

परस व्हड न्ही हें शाणेपण जेन्ना कळना तेन्ना ताचो विकास जावंक

पावना. जो कलेचो विशुध्द उपासक आसता तो साधक कलेचीच

उपासना करता. पूजा करता. ताका आपूण थंय नगण्य दिसता. आपूण जिणेपरस व्हड न्हय हें ताका बेस बरें कळिल्ल्यान अहंकाराचें वीख ताच्यांत चडना.  

कला सृजनाचें चैतन्य आपल्यांतल्यान फकत उसळटा आनी हे

प्रक्रियेंत आपूण फकत एक मध्यम आसता हाची जाण ताका

आसता. कलेचें मुळावण सत्याचेर आदारून आसता. आसूंक जाय.

तेन्नाच ते कलाकृतीचें आंगआंग रसरसून उमलता आनी फुलता.

तेन्नाच ती कृती रसिकाक आनंद दिता.

सॉक्रिटिसाचें एक वाक्य याद जाता. हांव एकूच गजाल जाणा. ती

म्हणजे हांव कांयच नकळ.

जेन्ना जेन्ना कोणूय स्वताक हुशार समजूून प्रेमांत पडून दुसर्‍यांक

तुच्छ लेखून कुसकुटावपाची वृत्ती आपणायता तेन्ना सॉक्रॅटिसाचो

विचार ताणें याद करचो. मनापसून. तो कुटलो ताका साल्वार

करतलो. शाणेपणाची शीम हुपून पलतडीं अती शा़ण्यापणाच्या प्रांतांत वचपापसून!