स्वराची घसरगुंडी

‘म्हाका ते घसरगुंडीचेर वचपाक जाय’ अशें म्हणत स्वरान मळबा कडेन बोट दाखयलें. मळबांत कसली घसरगुंडी? आरे बाबांनो, इंद्रधोणूची! कितें म्हूण तुमी? तुमकां बाये सगळेंच सांगूंक जाय.

---

मळब म्हूण सामकेंच मस्तें. आतां रडटा, आतां हांसता. कितें बाये संवय ही? सगळ्या भुरग्यांक मळबाचो राग राग आयलो. काय बरीं धरचेल्यांनी खेळटालीं तीं. इतल्यांत हो पावस आयलो. घे, मागीर घरांतल्यान आईन उलो केलो.

‘स्वरा, पावस शिडशिडटा पळय. सगळीं बेगीबेगीन घरांत येयात. हो श्रावणांतलो पावस आसल्यार लेगीत थंडी जावंक शकता’.

‘जावं दी गे थंडी. बाबा मागीर शारोप दितलो आनी हांव मागीर बरें जातलें.’ ताळयो मारीत हांसत हांसत स्वरान म्हणलें.

पूण बाकीचीं भुरगीं म्हणपाक लागलीं. ‘स्वरा चल आमी घरांत या’.

कित्याक जाणा? तुमकां दिसत स्वराचो बाबा भुरग्यांचो दोतोर आनी आई दातांची दोतोर म्हूण बी भियेता आसतलीं. छट! ही दोतोर काकी आनी काका इतलीं बरीं. सदांच हांसरी. तांकां केन्नाच राग येना आसलो.

स्वराय बी तशेंच. ताका केन्नाच राग येना आसलो. पूण आज ताका सगळ्यांचो मात्सो राग आयलो.

सगळीं म्हणटालीं, ‘स्वरा आमी भितर या’.

स्वरा म्हणपाक लागलें. ‘ना’.

भुरग्यांक भितर कित्याक वचपाक जाय आसलें जाणा? स्मीताकाकीन, स्वराचे आईन, नुडल्स केल्ले आनी ताचो वास तांच्या नाकांत भरिल्लो. जीब सामकी ‘खावया, चल चल खावया, नुडल्स खावया’ म्हणटाली. म्हणटकच स्वराक ‘यो गो, यो गो’ म्हणत सगळीं घरांत धांवलीं.

फकत बरखा दिदी स्वरा म्हर्‍यांत रावलें. ‘कितें गो स्वरा, कित्याक येना भितर. आनी आयज रागसो आयला मुगो तुका. कितें जालें गो?’ बरखान ताका विचारलें.

‘म्हाका ते घसरगुंडीचेर वचपाक जाय’ अशें म्हणत स्वरान मळबा कडेन बोट दाखयलें.

मळबांत कसली घसरगुंडी? आरे बाबांनो, इंद्रधोणूची! कितें म्हूण तुमी? तुमकां बाये सगळेंच सांगूंक जाय.

आतां बरखाक कितें करचें कळ्ळेंना.

‘आगो ती घसरगुंडी न्हय. सुर्यप्रकाशांत ते तशे सात रंग दिसतात-बिसतात’अशी सगळी विज्ञानीक म्हायती दिवन ताका स्वराचो मूड पिड्‌ड्यार करपाचो नासलो. मातशें व्हड जातकच, वाचपाक लागतकच ताचे ताका कळटलें. चल, बरखान चिंतलें, हाची कल्पनाशक्त तरी पळोवया.

‘बाय, ती घसरगुंडी कितली पयस. आमी वयर कशीं वतलीं? बरखान ताका विचारलें.

स्वरा ओगी जालें. तें खरें म्हणल्यार चिंत्तालें. मागीर ताका एक कल्पना येवजली. ताणें ताळयो पेटीत म्हणलें, ‘आयडिया, आमी सुर्याच्या किरणांक धरून वयर या’. हालींच तांणी लोक दोरयेन दोंगरार कशे चडटात तें टीव्हीर पळयिल्लें.

‘आरे व्वा, बरी मुगो आयडिया. आमी अशें करुंया, आमी डम शॅराड खेळटना कशीं ऍक्टिंग करतात तशें करुंया. चल तूं धर एक सूर्य किरण आनी हांव एक धरतां. चल,चल, चडुंया वयर’. बरखान स्वराक म्हणलें. ताकाय आतां मजा येवंक लागिल्ली.

गाल फुलयत स्वरान म्हणलें, ‘ना, ना, हांव तुजे फाटीर बसतां. तूं म्हाका घेवन वयर चड’.

‘आरे बाबा, तूं इतलें जड. हांव तुका फाटीर कशें घेवं?’ बरखान ताका विचारलें.

‘ना, ना, तूं म्हाका पयर सांगतालें पळय, तूं खूब खूब जेवता, भाजी खाता, उदक पियेता म्हूण स्ट्रॉंग म्हणून. मागीर म्हाका व्हरपाक कित्याक जावचें ना?’ स्वरान बरखाक परतो प्रस्न केलो.

सांपडलें काय ना बरखा? आसूं’ चल चल बस फाटीर अशें म्हणून बरखान ताका फाटीर मारलें आनी वयर चडपाची नक्कल करूंक लागलें. मदींच स्वरान अस्सो हात भोंवडायलो आनी कितें तरी धरिल्ले भाशेन केलें.

‘स्वरा कितें धरलें?’- बरखा.

‘ढगांचो बुढीका बाल. खातलें?’ अशें म्हणत स्वरा आपलें तोंड हालोवंक लागलें. बरखाक हांसूंक आयलें. इतल्यान स्वरान मातसो वयर हात केलो आनी कितें तरी तोडिल्ले भाशेन केलें आनी बरखाच्या माथ्यार माळपाक लागलें.

‘कितें करता गो शाण्या?’ बरखान विचारलें.

‘नखेत्रां काडून तुज्या माथ्यांत माळ्ळ्यांत. कितलीं सुंदर दिसतात जाणा?’

‘बरें बरें हात सोडूं नाका. घट्‌ट धर म्हाका. नाजाल्यार सकयल पडत’. बरखान खरशेत खरशेत सांगलें. ‘चल देंव सकयल. हीं पळय पावलीं आमी तुजे घसरगुंडेर’.

‘थँक्यू बरखा दिदी, थँक्यू, म्हणत स्वरान थंयच तणाचेर फतकल मारलें आनी घसरपाची नक्कल करूंक लागलें.

जालें, जमीन ओली, तातूंत हें स्वताक घश्टयत चलता. धवी पॅण्ट खंयच्या रंगाची जातली कोण जाणा. वेल्यान स्मीता काकी तांकां उल्यार उलो करताली. कितें करपाचें. बरखा चितूंक लागलें. चल ही ट्रिक चलता जाल्यार पळोवया.

‘स्वरा, थंय सावन वेल्यान उडी मार, तुका हांव जिखून घेतां. मागीर आमी सवणीं कशीं उडत सकयल या’. अशें बरखान फाटोफाट म्हणलें, ताका उखल्लें आनी तोंडान ‘झूंयऽऽ’ आवाज काडीत ताका भितर घेवन गेलें.

स्वराक बाबड्याक चिंतूक एक खीण लेगीत मेळूंक ना. नाजाल्यार ताची कल्पनाशक्त खंय धांवपाची कोण जाणा...