Thursday 28 March 2024

News Analysed, Opinions Expressed

मुक्तमनी वझऱ्यांचें ग्रामीण साहित्य संमेलन

 

हालिंच्या तेंपार साहित्य संमेलनांनी साहित्यीक स्वताकच मिरोवन घेतात. तातूंतल्या थोड्यांक उक्तावणाच्या आनी समारोपाच्या सुवाळ्यांक मिरयतात, थोड्यांक चर्चासत्रांनी घुसयतात आनी उरिल्ल्यांक कवी संमेलनांनी आनी सांस्कृतीक कार्यावळींनी माची दितात. ह्या ग्रामीण साहित्य संमेलनांत मात तशें चित्र दिसलें ना.



आंगणांत बसपाचें, पडवेर जेवपाचें, सालांत न्हिदपाचें, गांवांत भोंवपाचें. गोंयचें पयलें इतिहासीक ग्रामीण साहित्य संमेलन हें अशें जालें. मार्चाचे 24-25 तारकेर. तेंय 2018 ह्या वर्सा. सगळ्या तरांची आधुनीकताय आज गांवांगांवांनी भरसल्या तेन्ना. गांवांत भीतर सरता म्हणसर मोबायल बंद. सकाळीं उठून पोट रितें करतलो म्हणल्यार संडास नात. दीस तकलेर पावता म्हणल्यार घामाच्यो पावळ्यो, रातीन शिरंतरां गोठोवपी कुलकुलो. 

हुळण दोंगराच्या मुळसाक वशिल्लो करंजोळ हो सत्तरींतलो सगळ्यांत मागाशिल्लो गांव. पूण फकत साधनसुविधांचे नदरेंतल्यान. गांवांत बांयो थोड्योच. पूण मनीसपणाचे वझरे मात घरांघरांतल्यान व्हांवतात. गांवांत खंयच्या तरी सभाघरांत संमेलन जाता, भायले लोक येतात आनी गांवचे लोक – कितें तरी चल्लां थंय – अशे म्हुणून एक पासय मारून वतात तश्यांतलो प्रकार निखालस नाशिल्लो हो. कोणाकोणाच्या आंगणांत उक्तावण सुवाळो, समारोप सुवाळो आनी चर्चासत्रां. पारंपारीक वस्तिंचें प्रदर्शन आनीक कोणाल्या आंगणांत जाल्यार पुस्तक प्रदर्शन आनीक खंयच्या घराचे पडवेर. जेवण एकेकडेन जाल्यार च्या दुसरे कडेन. तेंयबी अस्सल गांवठी. नाचण्याच्यो भाकऱ्यो आनी गोडाच्यो भाकऱ्यो धरून खतखतें आनी मणगणें मेरेन. घरांनी न्हिदपाक गेल्यार न्हावन-धुवन भायर सरता म्हणसर दोन-तीन च्या. आनी तरीकय निरोप घेवपाक गेल्यार घरकान्न विचारता – आनीक एक च्या करूं?

कोन्नो पळयलो आनी गांवांत पावले हें होलमलें

डॉ प्रकाश पर्येकार, नमन सावंत धावस्कार, गोपिनाथ गांवस, काशिनाथ नायक, दिनेश सावंत, अशोक नेने, महादेव गांवकार, राघोबा पेडणेकार, संजय तेंडुलकार, सारिका नायक गांवस, लाडको कुडतरकार, सरोजिनी गांवकार, ममता फडटे अशे कितलेशेच सत्तरीच्या साहित्य मंथनांनी आपटत रावताले. ते सगळे आशिल्लेच. पूण तरीकय संमेलनाचे आयोजक हे इतलेच काय गांवचो सगळोच लोक आयोजक तें कळपाक मार्ग ना. देड दिसाचें संमेलन म्हणल्यार दरेकलो प्रतिनिधी उणींच सात-आठ घरां तरी भोंवला आसतलो. आतां फाल्यां केन्नाय चुकून दीस पडपा वेळार करंजोळ पावलो जाल्यार ‘ओ घरा’ म्हुणून भीतर सरून रात सारपाखातीर वळखिचीं अशीं उणींच एक-दोन तरी घरां दरेकल्यान जोडल्यां आसतलीं.

स्पृश्य संमेलन 

पूण ह्या पयल्याच ग्रामीण साहित्य संमेलनाचें इतलेंच खाशेलेंपण न्ही. आनी ही ग्रामीण संकल्पना एका संमेलनाखातीरय जल्मल्ली न्ही. 2011 वर्सा सुरू जाल्लें हें ‘साहित्य मंथन’ फाटल्या सात वर्सांनी 36 जाग्यांनी भोंवला. तातूंतलीं तिशेक तरी आंगणां सत्तरीच्या वेगवेगळ्या गांवांतलीं. फकत थंय दनपरां जमून कार्यावळी करताले आनी रातचे जेवन आपापल्या घरा वताले. हांगां एक रात रावले आनी वांगडाच दोन-चार आंगणांनी वेगवेगळीं सत्रां घेतलीं. आंवाठ विस्तारलो. ह्या सातत्यपुर्ण अभिवन प्रयोगाक संमेलनाचें स्वरुप हाडलें. साहित्य मंथनांतल्यान कवी घडले, कथाकार घडले, नाटककार घडले, कलाकार घडले आनी कार्यकर्ते आनी संघटककूय घडले. हे बाबतींत आयचे घडयेक गोंयांखातीर सत्तरी तालुको हो आदर्श साहित्य चळवळीचो मुखेली जाला आनी थंयचे कल्पक धडपडे जाळवणदार हे आज गोंयच्या साहित्य विश्वाचे मार्गदर्शक जाल्यात. देखून तर उक्तावण करपाक आयिल्लो राजा शिरगुप्पे सांगून गेलो – ही संकल्पना आतां हांव महाराष्ट्रांत वचून सांगतलों आनी अखील भारतीय मराठी साहित्य संमेलनाक सांगतलोः गोंयच्या ह्या ग्रामीण साहित्य संमेलनाकडल्यान कितें तरी शिकात.

सत्तरीच्या साहित्य मंथनान आनीक एक मार्ग दाखयला. गोंयच्या राजकी, सामाजीक, सांस्कृतीक, साहित्यीक, शिक्षणीक अश्या सगळ्याच मळांचेर एक वाद वर्सांची वर्सां आनी पिळग्यांच्यो पिळग्यो आमकां गोंयकारांक फोडीत बसला. तो म्हणल्यार भाशीक वाद. खासा करून कोंकणी-मराठी वाद. अचूक होच वाद साहित्य मंथनान जाणीवपुर्वक पयस दवरला. गोंय हें मुळांत भोवभाशीक राज्य. हांगां उलयतात ते कोंकणीभायर पोर्तुगीज आनी फ्रँच धरून मराठी, गुजराती, कन्नड, हिंदी अश्या कितल्याशाच भासांचो राबितो गोंयांत आसा. पूण तेंच गोंय ल्हवूल्हवू एकभाशी जावपाक लागलां. कांय जाण तर हेर भाशांचो दुस्वास लेगीत करपाक लागल्यात. ह्या सगळ्या खोदूळ वातावरणांत कोंकणी-मराठीक वांगडा घेवन वचपाचो हो येसस्वी प्रयोग पळोवन निदान आतां तरी आमी सगळ्यांनीच मात्शें आत्मपरीक्षण केल्यार बरें जातलें. आमचेंय बी आनी गोंयचेंय बी.

गांवगिरी कल्पकताः पूण नोस्टाल्जिया नाका 

ग्रामीण साहित्य संमेलनाचो पुराय अवतारूच अस्सल ग्रामीण आशिल्लो. शेणान सारयिल्लें आंगण, चुट्टांचो माटोव, प्रतिनिधी आंगणांत जमखनाचेर आनी सोयरे वयर मेरेर नाजाल्यार बांकार. भोंवतणची सजावटय गांवगिरीच. बांदून दवरिल्ले लाकडाचे भोरे संयभोंवतणी उबे केल्ले आनी ताचेर शेणयो नाजाल्यार सुपां. आंगणाचे वंयेचेर कड्डाच्यो वेट्यो. पोडियम लेगीत लाकडांचेर हात्रेचो कुडको विणून केल्लो. उक्तावणाक नमन, जोत, सोकारतींचो फार. गोपिनाथाचें पुराय सुत्रसंचालन तर सत्तरीच्या भेसांत आनी भाशेंत.

लाकडाचे भोरे आऩी वयर सुपां वा शेणयो

पूण इतलेंय जावन उक्तावण करतकीर साहित्यीक आनी कार्यकर्ते राजा शिरगुप्पेन शिटकायलेः नोस्टाल्जियांत जगनाकात. आदलें सगळें गेलें म्हूण रडनाकात. महात्मा गांधीन गांवांनी वचात असो उलो शारांतल्या लोकांक मारिल्लो जाल्यार डॉ बाबासाहेब आंबेडकारान गांवच्या लोकांक शारांनी चलात असो उलो मारिल्लो. पूण हो विरोधाभास न्ही. नवो भारत उबारतना ब्रटिशांनी शारांनी काबार केल्ली पूण गांवांनी तिगून उरिल्ली ग्रामीण स्वावलंबनाची अर्थवेवस्था आनी समाजवेवस्था समजून घेवपाची तेन्ना गरज आशिल्ली. अभ्यासकां खातीर. आनी दुसरे वटेन जातीवेवस्थेंतल्यान चलपी गांवांतल्या शोशणाक सासणाचें सोंपोवपाखातीर शारांनी वचपाचीय गरज आशिल्ली. शोशकां खातीर. गांवांत आसता तें सगळेंच कितें बरें न्ही आनी शारांनी आसता तें सगळेंच कितें वायट न्ही. ‘गांव आनी शारः कितलें खरें’, कितलें बरें ह्या चर्चासत्रांत उलयतना कोंकणी भाशा मंडळाचो अध्यक्ष चेतन आचार्यान तर हें खूबच बरे तरेन सांगलेः मनीस जर बरो आसत जाल्यार गांवूय बरो आनी शारूय बरें.

बाजारीकरण आनी गांवपण

शिरगुप्पेच्या मतान हालिंच्या काळांत गांवांचें बाजारीकरण जावपाक लागलां, कारण गांवांचीं उपनगरां जावंक लागल्यांत. तातूंतल्यान शारांतली आत्मकेंद्रीत बाजारी वृत्ती गांवांनी भरसुपाक लागल्या. गिमाच्या दिसांनी केन्ना केन्ना गांवांतले व्हाळ, झरी आनी बांयो लेगीत आट्टात. पूण मनीसपणाचे व्हाळ आनी आपलेपणाचे झरे केन्नाच आटनात. व्हांवत आसतात खळखळत. ही खरी ग्रामीण गिरेस्तकाय. ती फकत गांवांनीच जिती उरपाक जायना, शारांनीय पावपाक जाय. वचत थंय रिगपाक जाय. आमी ताकाच गोंयकारपण म्हणटात. सरबराय करपाचे हे गोंयकाराचे निजाचे संस्कृतायेचेरच तर आमचें पर्यटन उबें आसा. ती कोसळटली त्या दिसा गोंयची अर्थवेवस्थाय कोसळटली. तशें नाका जाल्यार आतांच सादूर जावचें पडटलें. आनी ताची जापसालदारकी, अर्थांतच, आतां ग्रामीण साहित्य संमेलनानच घेवची पडटली.  

साहित्यिकांनीच कित्याक हाचीय जाप ह्या संमेलनानच दिली. खासा करून दोन कार्यवळींतल्यान. एक – संमेलनांत जाल्लीं दोन कवी संमेलनां. स्वप्नरंजनांच्यो आनी अडेच्या उदात्तीकरणाच्यो कविता थंय चूकून सादर जाल्यो. खूब संवेदनशील कविता खासा करून तरणाट्या कवींनी म्हटल्यो. आनी लक्ष दिवन आयकुपी गांवच्या लोकांनी लेगीत नेट्टान ताळयो मारून तांच्या विचारांक दाद दिली. जें भाशणांनी जायना तें कविता, गितां, नाटकां, काणयो अश्या साहित्याच्या सादरीकरणांतल्यान जाता. दुसरी जाली ती कार्यावळ करंजोळ गांवांचेर केल्लो म्हायतीपट दाखोवपाची. चर्चासत्रांपरस गांवच्या लोकांनी थंय चड गर्दी केल्ली. दादल्यापरस बायलमनीस ही खरे तरेन कुटुंब उबें करता म्हणटात. पूण साहित्यीक तर ताच्याकय फुडलो. तो पुराय संवसार उबो करपाक शकता. ती जाणविकाय ग्रामीण साहित्य संमेलनाक जावची अशें दिसता.

रुखाचे सावळेंत उबारिल्ल्या मांडार लोकगितांचो भार

हालिंच्या तेंपार साहित्य संमेलनांनी साहित्यीक स्वताकच मिरोवन घेतात. तातूंतल्या थोड्यांक उक्तावणाच्या आनी समारोपाच्या सुवाळ्यांक मिरयतात, थोड्यांक चर्चासत्रांनी घुसयतात आनी उरिल्ल्यांक कवी संमेलनांनी आनी सांस्कृतीक कार्यावळींनी माची दितात. ह्या ग्रामीण साहित्य संमेलनांत मात तशें चित्र दिसलें ना. अक्षरशत्रू आशिल्ले लोककलाकार ह्या संमेलनांनी निखटे गावनच गेले नात, तांणी चार अणभवाच्यो गजालीय कानमंत्र कश्यो दिल्यो. आनी चर्चासत्रांनी तर सर्जनशील साहित्य रचतल्यांपरस विचारवंत, शिक्षणतज्ञ आनी अणभवी कार्यकर्ते आनी संघटक. ताका लागून चर्चासत्रांय विचारप्रवर्तक जालीं. कांय कडेन तर अक्षरशा मुद्यांची खडाजंगी जाली. विशय लेगीत साहित्यीक नाशिल्ले. साहित्यिकाक विचारांची खावड दिवपी आशिल्ले. ग्रामीण बायलांचे जिणेचेर, शार आनी गांवांचेर आनी कोंकणीच्या विंगड विंगड बोलींचेर.

चंद्रकांत जाधवाचें पॉझिटिव्हिजम

एकूच मुलाखत. नमनान घेतिल्ली. तीयबी पेडणेंच्या चंद्रकांत जाधवाची. राखणो म्हूण जीण सुरू करपी चंद्रकांत जाधव आज कपडे शिंवता. ताची धूव संघमित्रा एल्एल्एम् करता. पूण हो खडतर प्रवास करतना ताणे शाळेंत वचनासतना भासो शिकल्यो, इतिहास, भुगोल, समाजशास्त्र आनी राज्यशास्त्रासारके विशय अभ्यासले आनी बाबासाहेब आंवेडकराचे विचार आपणावन स्वताचे जिणेचें भांगर केलें. एक सर्जनशील साहित्यीक म्हूण आज चंद्रकांत जाधवाक फकत गोंयच न्हय तर महाराष्ट्र लेगीत वळखता. इतलें सगळें भोगिल्ल्या चंद्रकांताक तितलीच संवेदनशील आशिल्ली कवी डॉ अनुजा जोशीन एक तितलोच मनस्वी प्रस्न विचारलोः हे एवढं सगळं भोगूनसुद्धा कुणाबद्दलही तुमच्या मनात आकसही नाही आनी कडवटपणाही. हे कसं काय? ताचेर दिल्ली चंद्रकांताची जाप सगळ्यांकच अंतर्मुख करून गेलीः कडवटणपणा कित्याक आसचो? वेगवेगळ्या जाती-धर्माच्या लोकांनी म्हाका हिणसायलो खरो, पूण त्याच जाती-धर्मातल्या लोकांनी म्हाका घडयलो, पावलाकणकणी मजत केली. म्हज्या घडपांत तांचोय म्हत्वाचो वांटो आसा. मागीर कडवटपणां आसतलींच कशीं? आयुश्य हें अशेंच आसता. मुलाखत सोंपली तेन्ना सगळेच ताळयो मारीत उबे रावले. ताका ही मानवंदना दितना सगळ्यांच्याच दोळ्यांत दुकां पातळिल्लीं.

चंद्रकांत जाधवाची नमन सावंत धावस्कारान घेतिल्ली मुलाखत

चंद्रकांत जाधवान सगळ्यांकच अंतर्मुख केलो. मनीस पॉझिटिव्ह आसत जाल्यार ताका सगळो संवसार पॉझिटिव्ह दिसता. आनी नेगेटिव्ह आसत जाल्यार नेगेटिव्ह. आज नेगेटिव्हिजमाचें साम्राज्य जळीमळीं पातळ्ळां. राजकारणांत, समाजकारणांत, चळवळींनी, साहित्य प्रवासांत आनी दरेकल्याचे स्वताचे जिणेंत लेगीत. ताचोच फायदो हेट माँगर्सांनी घेतला. धर्मीक आशिल्लो मनीस धर्मांध जावंक लागला. भावार्थी आशिल्लो दुस्वासी जावंक लागला. ‘आमी धा जाण’ ही एकचाराची ग्रामीण संकल्पना फाटीं पडपाक लागल्या. हांव, म्हजें आनी म्हज्यासारक्यांपुरतेंच आमचें अशी आत्मकेंद्री मानसिकता चांटेपावलाक दिश्टी पडपाक लागल्या. ‘धा जाणांची धा तोंडां धाकडेन’ ही संकल्पना रिगपाक लागल्या. आपापल्या जुंव्यांचेर आमी आत्मसंतुश्ट आसात. मागीर जावं ते फेसबुकावेले, वॉट्स एपावेले वा प्रत्यक्ष समाजांतले. ग्रामीण साहित्य संमेलनांत हाचेय पडसाद उठले. तरणाट्या महादेव गांवकाराचो फेसबूकाचेर बरयल्लो धालो सगळ्यांनीच उखलून धरलो. आनी डॉ अनुजा जोशीची बसप्रवासांतल्या तरणाट्या चलयांकडल्या अंतर्मनी संवादाची कविता तर सगळ्यांकच अंतर्मुख करून गेली. (देख म्हुणून दोन कविता घेतल्यात. नाजाल्यार म्हजी दखल घेतली ना म्हुणून नेगेटिव्ह जावशात.)

आपलेपण आनी मनीसपण जायच, पूण तितलेंच जाय तें समानतेचें तत्व. तें ह्या संमेलनांत ठळकपणान चर्चेक आयलें. खासा करून ग्रामीण बायलांचे जिणेचेर जाल्ल्या चर्चासत्रांत. बायल जावं गांवची जावं शारांतली, समानतेचें तत्व दोनयकडेन म्हत्वाचें. स्वातंत्र्य सगळ्यांकच जाय. आनी समानतेखातीर जाय स्वातंत्र्याची जाणविकाय. आनी स्वताक बदलपाची स्वताची तयारी. भारतांतलीं हेर राज्यां घेतल्यार गोंयांत स्वातंत्र्याची जाणविकाय चड आसा. ताका लागून भारतभरांतली बायल घोवावांगडा वा कुटुंबावांगडा वा एकटीच आयली तरीय गोंयांत येतकीर बिनधास्त जाता. गोंयांकडेन सगळेच आकृश्ट जातात तेय ह्या स्वातंत्र्याच्या वातावरणाक लागून. निव्वळ बीच आनी पार्ट्यांक लागीन निखालस न्ही. हें निखळ वातावरण तिगोवन दवरप ही आमची जापसालदारकी. कारण हेंच आमचें खाशेलेंपण. गोंयकारपण.

जाणटेलीं लेगीत कान दिवन आयकतालीं तज्ञांचीं उलोवपां

आख्खो संवसार गोंयांकडेन आकृश्ट जावपाचें आनीक एक कारण म्हणल्यार हांगाचो सैम. ह्या सैमांत मुक्ततायेचें वारें व्हांवता. दुर्देवान दर्यादेगांमुखार वचून शेतां-भाटांनी, दोंगुल्ल्यांनी आनी अटंग्या रानांनीय एक सैमीक मुक्तताय नंदता हें जगाक खबर ना. गोंय मुक्त जाल्लें तेन्ना 1961 वर्सा गोंयचो 80 टक्के लोक गांवांनी रावतालो आनी फकत 20 टक्के शारांनी. आज 65 टक्के शारांनी रावता आनी फकत 35 टक्के गांवांनी. शारांतल्या ह्या गोंयकाराक सैमाची महती कळप म्हत्वाची. ती फकत एका दिसाच्या हायकाक वा ट्रॅकाक वचून होलमना. ते खातीर सैमांत रिगपाक जाय. कारण सैम फकत मनाक थाकाय दिना, तो खूब कितें शिकयता. खासा करून विज्ञानीक नदर दिता. आनी विज्ञानीक नदर फकत विज्ञान शिकून येना. पदवी, पदव्युत्तर वा डॉक्टरेट घेतिल्ल्या तथाकथीत एज्युकेटेड लोकांलागीं ना ती विज्ञानीक नदर शाळेंत वचनासतना लेगीत सैमीक शिक्षणांतल्यान सु-शिक्षीत चंद्रकांत जाधवान आपणायल्या.  ग्रामीण साहित्य संमेलनान ताची जाणविकाय करून दिली. आतां तें प्रत्यक्षांत येवंक जाय. सगळ्यांलागीं पावंक जाय.

संमेलनान हें पंचशील आपणावचें

हें सगळें आमी आमच्या तनामनांत रिगोवपाक जाय जाल्यार मनांत खोल खोल मारिल्ली आपलेपणाची बांय जाय, मनीसपणाची झर जाय, समानतेचें तत्व जाय, स्वातंत्र्याची उर्मी जाय, सैमाची शिकवण जाय आनी खरें-फट नियाळपाची विज्ञानीक नदर जाय. हें ग्रामीण साहित्य संमेलनच चड बरे तरेन करपाक शकता. शारां करपाक शकनात अशें न्हय. पूण शारांची बुन्यादच वेपाराचेर घाल्ली आसता. थंय वेव्हारी नदर जितली आसता तितलीच बाजारू वृत्तीय आसता. देखून हें काम थंय इल्लें कठीण जाता. फाल्यां शारांनी असलें संमेलन घेतलें जाल्यार कितले अणवळखी लोक आपलें घर संमेलनाक वापरपाक दितले? आनी कितले अणवळखी लोक आपल्या घरांत भायल्यान आयिल्ल्या प्रतिनिधींक एक रात सारपाक दवरून घेतले? हें आपलेंपण आनी ही संवेदनशीलता गांवांनी अजून तिगून आसा. देखून घरांघरांच्या आंगणांत, पडवेर, सालांनी संमेलनाची वेवस्था जावपाक शकता. पूण निमणे हें गोंयकारपण. आमचें खाशेलेंपण. शारांनीय कितल्याशाच घरांनी ग्रामीण मानसिकता वशिल्ली आसा. ती जिती दवरप हें आमचे मुखावेलें खरें आव्हान. दोनयकडेन. गांवांनीय आनी शारांनीय.

पानावेलो नाचण्याचे भाकरेचो चमचमीत ब्रेकफास्ट

देखून हें ग्रामीण साहित्य संमेलन गोंयच्यां गांवांगावांनी जावपाक जाय. आनी फुडाराक शारांनीय जावपाक जाय. हें पंचशील घेवनः

1) आपलेपण

2) समानता

3) स्वातंत्र्य

4) सैमीक शिक्षण

5) विज्ञानीक नदर

ग्रामीण साहित्य संमेलनाचे हे संकल्पनेक जैत आवंडेतां.

 

गांवगिऱ्या भेसांतलो सुत्रसंचालक गोपिनाथ गांवस

नमनाचें नमन आनी माटवभर पातळिल्लो प्रतिनिधी

उक्तावण सुवाळ्याचो प्रेक्षक माटवांत, सोंपणांचेर, पडवेर आनी वंयेभायर लेगीत

रातीन 9 वरांचेर गाजलें बायलांचे जिणेवेलें चर्चासत्र

बोलींवेलें चर्चासत्र आनीक एका माटवांत

गांव आनी शारांवेलें चर्चासत्र

कवी संमेलन

Disclaimer: Views expressed above are the author's own.



कोंकणी साहित्यांत ग्रामीण संवेदना अधोरेखीत जावच्यो ह्या उद्देशान साहित्य मंथन - सत्तरी हे संस्थेन करंजोळ सत्तरी हांगां आयोजीत केल्ल्या पयल्या ग्रामीण साहित्य संमेनाचो खुबच सुंदर रितीन भो. संदेश प्रभुदेसाय हाणी नियाळ घेतिल्लो आसा.

संदेशबाब हे स्वता ग्रामीण जिवन जगिल्ले व्यक्ती. ग्रामीण जिवनाविशीं तांकां लागणूक आसा.पयल्या ग्रामीण संमेलनाक दोनूय दीस उपस्थित रावले आनी पळयतां पळयतां ते आपूण एक आयोजनाचो भाग जाले हें विशेश.

ह्या संनमेलनांत लोककलाकार आनी लेखक हांचो सहभाग पळोवंक मेळ्ळो. हे गजालीक लागून शारांतल्यान आयिल्ल्या लेखकांक ग्रामीण जिवनविशीं लागिंच्यान वळख जावंक पावली.

आपल्या ह्या लेखनावरवीं साहित्य संमेलनाची उजवी बाजू वाचकां मुखार मांडिल्ले खातीर परबीं...

 
डॉ. प्रकाश पर्येंकार |

संदेश .

खूप खूप उपकार तुजे. ग्रामीण साहित्य सम्मेलनाची दखल इतल्या गंभीरपणान घेतली.

साहित्य मंथन संस्था सगळे तरेची विशमता भेदून समानतेची गुढी उभारपाक सोदता. हे साहित्यिक चळवळींत तुजेसारके हात आमचे वांगडा आसात हाचो अभिमान आसा आमका . तुमी सगळ्यांनी हें सम्मेलन यशस्वी केलें .

गांव , आनी गावातलो मनिस उरतलो काय ना , अशे खूप प्रस्न सत्तरीच्या मनशाक आयज पोखरतात . हे फाटभुंयेर साहित्य मंथनाची जाबसालदारकी वाडल्या. भविश्याचो वेध घेवन ते दिकेन वचपाची स्फुर्त सगळ्या गोंयकारांक मेळूं.

 
नमन सावंत |

बरो जाला.

 
चेतन आचार्य |

Blogger's Profile

 

संदेश प्रभुदेसाय

संदेश प्रभुदेसाय पेशान पत्रकार. पूण मुळांत एक कार्यकर्तो. पत्रकार जायत सावन साहित्य निर्मणी पुरायेन बंद केल्या. ताचे आदीं कवितां वा गितां सारकी साहित्य निर्मणी केल्या. पूण हालींच्या तेंपार फकत वैचारीक लिखाण चड. चुकून केन्नाय हेर साहित्य निर्मणी जाता तितलीच.

 

Previous Post

 

Archives