रुपांतर

“नजमा हो फ्रॉक रशिदाचो मुगो?” रेशान ताका विचारलें. ताणे मानेनच “हय” म्हुणून सांगलें आनी ताच्या दोळ्यांतल्यान घळघळ करून दुकां गळूंक लागलीं. ताचीं दुकां पळोवन मीना गळसणलें. रशिदाचें कितें बरें-वायट जावंक ना मूं? हें नजमा अशें कित्याक वागता काय?

---

“दोतोर मीना,” हॉस्पिटलाच्या येवकार कक्षांतल्यान कोणे तरी उलो मारलो. “दोतोर मीना गुड मॉर्निग.” दुसरे वटेंतल्यान आनीक कोणे तरी उलो मारलो. “दोतोर मीना, तुमकां दोतोर सायमनान आफयलां,” पयसुल्ल्यान उलो मारीत वॉर्ड बॉयान दोतोर सायमनाचो रकाद दिलो.

दर उल्यासरशीं मीना आपली मान घुंवडायतालें. ताका ह्या सगळ्यांची मजाच दिसताली. लोक ताका दोतोर म्हण्टात हाचें ताका अप्रूप दिसतालें. हालींच ताची इण्टर्नशीप सोंपिल्ली आनी आता तें तेच कॉलेजींत ज्युनियर रॅसिडॅण्ट म्हूण कामाक लागिल्लें. म्हण्टकीच  ताका कोणेय “दोतोर मीना ” म्हटलें काय ताच्या मनाक खोशयेच्यो खातखुतल्यो जाताल्यो. तें मनांतल्या मनांत “येस्स ” म्हणत हाताची मूठ करून सकयले वटेन वोडटालें. अशें “येस्स ” करपाची आयच्या भुरग्यांची निशाणीच. म्हण्टकीच, तेवीस वर्सांच्या मीनान तशें केल्यार तातूंत अजाप कसलें? पूण हे ल्हान पिरायेचेर लेगीत दोतोर म्हुणून समाजकार्य करपाचीं सपनां ताच्या दोळ्यांत खच्चून भरिल्लीं.

आनीक एक उलो आयलो, “दोतोर, दोतोर मीनाबाय,” टक् टक् आवाज करीत सिस्टर इजाबॅल धांवतपळत आयली. सिस्टर इजाबॅलाच्या आवाजांतली ताकतीक आयकून मीनान तिका विचारलें, “कितें जालें सिस्टर?”

“दोतोर, काल तुयें त्या घाटयां चेडवाचो रिपोर्ट मागलो चोय, हो घे, हो तो रिपोर्ट,” मीनाच्या हातांत  रिपोर्ट  दियेत सिस्टरीन म्हणलें. सिस्टर इजाबॅल ही ह्या हॉस्पिटलातलीं सगळ्यांत बरी नर्स. मायेस्त आनी गुणेस्त. मनीसपण राखपी बायलमनीस. मीनाक ती खूब आव़डटाली. पूण आतां मात ताका तिचो राग आयलो. स्थलांतरीत लोकांक “घांटी” म्हूण हिणसावपाचे पद्दतीचो ताका सदांच राग येतालो. इजाबॅलाच्या उतरांचेर ताची शीर तट्टतटली. आसूं आता, इजाबॅलाकडेन आनी केन्नाय ह्या विशयाचेर वाद घालचो अशें चिंतत ताचेकडल्यान रिपोर्ट घेयत ताणे इजाबॅलाक विचारलें, “एनिथिंग सिरियस सिस्टर? ”

“वोय दोतोर, त्या चेडवाच्या रिपोर्टांत फाल्सिफरम मेवला” इजाबॅलान सांगलें. “कितें? रशीदाक  फाल्सिफरम? बापरे, सिस्टर ताका गुळयांचो डोज सुरू केलो?” मीनान आकांतान सिस्टरीक विचारलें.

“वोय दोतोर” इजाबॅलान सांगलें आनी मीनाक मात्शें बरें दिसलें. “मात्सो मात्सो जोर आसलेल्या सोगल्यांक गुडयो दिल्याय दोतोर. पूण ह्या चेडवाक हॉस्पिटलांत दोवोरल्यार बोरो न्हू?” सिस्टरीन मीनाक विचारलें. “हय, हय” मीनान म्हटलें.

“मागीर एम्बुलान्स सांगूं?” सिस्टर

“ना सिस्टर, पयलीं तें भुरगें खंय आसा तें पळोवचें पडटलें. ही काम करपी भुरगीं एका जाग्यार मेळपाक कुस्तार,” अशें सांगत मीनान इजाबॅलाक विचारलें, “आगो ताचें रगत तपासपाक केन्ना धाडिल्लें?”

“रोगोत काडल्यार तीन दीस जाले. रिपोर्ट आयज मेवला,” इजाबॅलान सांगलें.

शी! ह्या सरकारी हॉस्पिटलांतलो कारबारच असो. तीन दिसां उपरांत रिपोर्ट दिवप? मीनाच्या मनांत विचार आयलो. पूण तें कितें करुंक शकतालें? वर्सांन वर्सां चलत आयिल्ली ही सुशेगादपणाची प्रथा एका मीनाक लागून थोडीच बदलपाची?

ताणे इजाबॅलाकडल्यान रिपोर्ट घेतलो आनी आपले स्कुटीकडेन धांवलें. मनांतल्या मनांत ताणें कोंत केलें. हांगच्यान नुस्त्या बाजारांत पावपाक कितलो वेळ लागतलो? वीस मिण्टां? आसूं. कितलोय वेळ लागूं. हरशीं म्हुणून ड्युटी सोंपोवन तें घरां वतालेंच. ही आडवाट धरल्यार एक जीव वांचतलो.

ताचे पयलीं ताणे तारा आनी रेहानाक फोन लावपाचो यत्न केलो. दोगांयचे फोन बंद मेळ्ळे. ताणे घडयाळांत पळयलें. दोन जाल्ली. तीं दोगांय वर्गांत भुरग्यांक शिकयता आसतलीं. पयली थंयच गेल्यार बरें, अशें ताणें येवजिलें.

तारा आनी रेहाना, ह्यो ताचे पिरायेच्योच चलयो. पूण तीं दोगांय जगावेगळें काम करतालीं. तीं दोगांय काम करून पोट भरपी गरीब भुरग्यांखातीर अनौपचारिक शाळा चलयतालीं. ही शाळा हेर शाळांपरस वेगळी. ही शाळा चलताली देड ते साडेतीन मेरेन. दोन वरांची शाळा. शाळेचें नांव “इटकुली-पिटकुली शाळा”.

देडाक सुमार हीं भुरगीं भुकेन वखवखून येतालीं. भुरगीं आयलेबराबर हातपाय धुंवन तीं खावपाक बसतालीं. तारा आनी रेहाना तांचेखातीर चपाती, भाजी, इडली, डोसा अशीं खाणां हाडटालीं. खावन जालें काय मागीर प्रार्थना जाताली. मागीर एक वरभर अभ्यास. अभ्यास जातालो खेळांतल्यान. कॅरम, पत्ते, गुणे, साप-शिडी आनी  पदांतल्यान गणीत, भास आनी विज्ञान तीं त्या भुरग्यांक शिकयतालीं. साडेतीन जालीं काय तीं भुरगीं आपापल्या कामार वतालीं.

तांचें काम म्हणल्यार नुस्त्या बाजारांत प्लास्टिकाच्यो पोतयो विकपाचें, लिंबू, भाजी, नुस्तें विकपाचें काम. कांय जाण दुकानांनीं पुडयो बांदपाचें काम करतालीं. तीं जे तरेचें काम करतालीं, ते तरेचो तांच्या आंगाक वास येतालो. नुस्त्याच्यो हिवळाणी, कसली तरी खातसाण, शेंबडाचो कुशिल्लो वास. नवीन मनशांक ह्या भुरग्यांमदीं रावल्यार मळमळपाचें. पूण रेहाना आनी ताराक ह्या वासांची संवकळ जाल्ली.

केन्ना तरी रेहाना ह्या भुरग्यांक रुटीन चॅकपाखातीर हॉस्पिटलांत घेवन गेल्लें. थंयच मीना आनी ताची वळख जाल्लीं. रोखडीच तांची वळख इश्टागतींत बदल्ली. कांय दिसांनीं मीनाय ते शाळेंत मजत करपाक लागलें.

हांगांच मीनाक ऱशिदा मेळ्ळें. सगळ्या भुरग्यांपरस वेगळें. तिकतिकीत कातिचें आनी लखलखीत दोळ्यांचें. ताचे केंस आशिल्ले पिंगशें-पिंगशें मुदयाळे. ताच्या त्या केसांक तेल-फणयेचो केन्ना गंध लागूंक नाशिल्लो. पूण शिकपाक हुशार. आनी मुखेल गजाल म्हणल्यार ताका शिक्षणाची आवड आशिल्ली.

मीना विचारांचे तनरेंतच नुस्त्या बाजारांतल्या शाळेकडेन पावलें. पळयल्यार शाळा बंद. आब्बा! कितें जालें काय? एका खिणांत मीनाच्या मनांत हजार-बाराशें प्रश्न उबे रावले. शे! नस्ते विचार करप ना, असो विचार करत ताणे तारा-रेहानाक फोन लायलो. फोन बंद.

आता कितें करपाचें? रशिदाचें कितें बरें-वायट..... ? शे! जोर चड जालो काय? रेहाना आनी तारा थंय वचूंक ना मूं? शाळेंत येवपी भुरगींय लागी खंयच दिसनाशिल्लीं.

मीना शाळेकडल्यान तशेंच चलत नुस्त्या मार्केटाकडेन गेलें. हरशीं ताका मार्केटांतलीं हिवळाण, थंयचे चिकचिकीची वीट येताली. पूण आयज ताका कांयच दिसलें ना. ताची नदर फकत वळखिच्या भुरग्यांक सोदताली.

इतल्यांत भुरग्यांनीच ताका पळयलो. चार-पांच जाणां ताचे लागीं धांवत आयलीं.

“डॉक्टर चिचर, डॉक्टर चिचर, पोती चाहिये?” एकट्यान पोती मुखार करीत म्हणलें.

 

“चिचर, उसकी नको, मेरी लो,” दुसरो.

“चिचर, माजी घे SSS हट रे, मै देतूं,” तिसरें बोवाळ घालपाक लागलें.

सगळीं तोडां ताचे वळखिचीं. पुण नांवाकडेन ते  सदांच घुसपतालें. रेहमानाक अमर म्हण्टालें, अमराक जितू, शाणू आनी दिलावर कोण हेच ताका कळनाशिल्लें.

पूण कांय चलयांक मात तें सारके वळखतालें. ताका रेशा नदरेक पडलें.

“ऱेशा, रशिदा खंय गो?” मीनान ताका विचारलें.

“मार्केटात येवंक ना तें टीचर,” रेशान सांगलें.

“घरा आसतलें टीचर,” गंगा म्हणपाक लागलें.

“आगो तें खंय रावता?” मीनान गंगीक विचारलें. “पयलीं चिंबलां रावतालें टीचर. आता खंय रावता तें खबर ना,” अशें म्हणत गंगी पोती विकपाक धांवलें. बाकिचींय भुरगीं गेलीं. रेशा मात थंयच रावलें.

“कितें जालां गो बाय?” एके नुस्तेकान्नीन मीनाक विचारलें. ही शाळा चलोवपी एक टीचर हे घडयें  तिका खबर आसुंयें.

हे नुस्तेकान्नीचें आनी ह्या भुरग्यांचें एक वेगळेंच नातें! हरशीं ती ह्या भुरग्यांक खेपताली, गाळी संवताली, मारताली, पूण गरजेक तांकां पावतालीय बी!

“आण्टी तुवें त्या पिंगश्या केसाच्या रशिदाक पळयलां?” मीनान आशेन ते नुस्तेकानीक विचारलें.

“फुंयचें रशिदा गो? लामाण्यालें, मुंबयचें काय चिंबलाचें गो?”..... आण्टी, “आनी तेका कित्याक सोदता तूं? कितें जालां?”

“रशिदाक मलेरिया जाला. हो रगताचो रिपोर्ट पळय, आताच आयला?” मीनान तिका सांगलें.

“रोशिदा? उगडास जायना बाये. आगो, त्या पुलाकोडेन फूब तिसऱ्यो पोडल्याय फूंय. थोंय आसल्यार चोय. भोंगों बाबड्याचें.” आण्टी चुरचुरलीं. पुण हें “भोंगों” बाबड्याचें रशिदाखातीर नाशिल्लें. “दोतोर जावन गोरिबांखातीर तोरास काडटाय” म्हूण मीनाक तिणे “बाबडें” केल्लें.

रशिदान स्कुटीक किक मारली. चार-पांच पोरां परत ताचे म्हऱ्यांत धांवत आयलीं.

“चिचर” “टिचर” “मैं आतूं” “चिचर, मै बतातूं” करीत बोवाळ करपाक लागली. “तुमी येतात? चला तर, आमी सगळी चलून या” ....मीनान म्हणलें. ते बराबर, रेशा आनी नगी सोडून सगळीं परत पोतयो विकपाक धांवलीं.

तीं तिगांय न्हंयकडेन गेली. न्हंयेक सुकती आयिल्ली. लोक पाटलो भरभरून तिसऱ्यो काडटाले. ही तिगांय थंय पावलीं. पूण पिंगश्या केसांचें रशिदा दिसलेंना. “रशिदा, रशिदा!” ताणे उलो माल्लो मात्, दोन रशिदांनीं सोश्यांभशेन भिल्ल्या दोळ्यांनी ताका पळयलें. आतां कितें करपाचें?

इतल्यान खंयच्यान तरी वासिम धांवत आयलो. “टिचर, टिचर, तुका वो काला डरेस घालता ती रशिदा जाय गे? ती गार्डनान आसा टिचर. झुल्याचेर बसलां” ताणे धांपेत धांपेत सांगलें. आब्बा, ते गार्डनांत पावलें? गार्डन लागींच आशिल्लें. पयसुल्यानच झोपाळ्याचेर धोलपी रशिदा मीनाक दिश्टी पडलें. शी! ह्या भुरग्यांची प्रतिकारशक्ती अजापाची! आनी कोणय जाल्यार आडवो जावपाचो! आनी हें हांगां खेळटा? मदींच मीनाक दुबाव आयलो, हें रशिदाच? कारण मीनाक ताची फाटच दिसताली. ना, ना, रशिदाच तें! तेंच तें! ताचो तो सदांचो ठिपक्या ठिपक्यांचो काळो फ्रॉक ताणे घातिल्लो. बरेंच बारीक जाल्लें पोर! फ्रॉक मात्सो सदळ जावंक लागिल्लो ताका.

“रशिदा, रशिदा” मीनान ताका उलो मारलो.

“रशिदा, आगे, तुमे लेने आई वो” वासिमान ताका मोठ्ठ्यान उलो मारून सांगलें. रशिदान झोपाळो थांबयलो. तें झोपाळ्यावेल्यान देंवलें. आनी फाटी पळयनास्तना गार्डनाच्या फाटल्यान आशिल्ल्या झोपडपट्टेकडेन धांवत सुटलें.

“रशिदा, ए रशिदा sssss”  जिवाच्या आकांतान मीनान ताका उलो मारलो. वासिमान रशिदाफाटल्यान धांव मारली आनी ताचे शेणयेक धरून ताका थंयच आडायलो. मीनाय धांवत धांवत थंय पावलें.

“रशिदा, कसली पिशेंपणां करता तूं? म्हाका वळखना?” अशें म्हणत मीनान ताका आपलेवटेन वळयलें. आरे, हें रशिदा न्हय! हें रशिदाभशेन दिसतालें खरें, पुण हें रशिदा न्हय!

“टिचर हें रशिदा न्हूं. ही रशिदाची भान.” वासिमान व्हडलो सोद लायिल्लेभशेन मीनाक सांगलें.

“रशिदा खंय गो?” मीनान ताका जाता तितल्या मोव आवाजांत विचारलें. आपल्याक धरलां म्हुणून तें भिल्लें घडये. वासिमान आनी रेशानय ताका रशिदा खंय काय म्हुणून विचारलें. कितलो तरी वेळ तें भुरगें मान सकयल घालून रावलें.

“बेटा, रशिदा खंय?” मीनान ताका परत विचारलें. ताणे कांयच जाप दिलिना आनी मानय वयर केलिना. 

“तुजे नांव कितें गो?” कितें तरी विचारूंक जाय म्हुणून मीनान ताका नांव विचारलें.

 

“नजमा,” इतलीच जाप ताणे दिली आनी परत वोगी रावलें.

“नजमा हो फ्रॉक रशिदाचो मुगो?” रेशान ताका विचारलें. ताणे मानेनच “हय” म्हुणून सांगलें आनी ताच्या दोळ्यांतल्यान घळघळ करून दुकां गळूंक लागलीं. ताचीं दुकां पळोवन मीना गळसणलें. रशिदाचें कितें बरें-वायट जावंक ना मूं? हें नजमा अशें कित्याक वागता काय? ताका तारा आनी रेहानाची परत याद जाली. रेशान ताका सांगिल्लें तीं दोगांय खंय तरी “कॉनफरीक” गोंयांभायर गेल्यांत म्हुणून.

तीं खंयच्या तरी कॉन्फरन्सीक गेल्यांत आसतलीं इतलें मीनाक कळ्ळें. तें मनांतल्या मनांत फडफडलें. असले परिस्थितींत तारा आनी रेहानाक कितें करपाक जाय तें जुस्त कळपाचें. आसूं. ताणे मनांतल्या मनांत कितें तरी थारायलें.

“चल नजमा, तुजें घर दाखय” ताच्या बोचकुलाक धरून वोडीत मीनान फर्मायलें. पूण नजमा जागचें हाल्लेंच ना. रेशा आनी वासिमानय ताका पारातून पळयलें. पूण तें जागचें हाल्लेंना.

मीनान झोपडपट्टेकडेन एक नदर मारली. थंय एके खोपी मुखार ताका गर्दी दिसली. “नजमा,” ते खोपीकडेन बोट दाखयत मीनान नजमाक विचारलें, “तें तुजे घर?” नजमान मानेनच “हय” म्हणलें. मीनाक शेळो घाम फुटलो. शेर्त कितें तरी वायट घडलां. काळीज घट्ट करून मीना ते खोपीकडेन वचपाक परतलें. ताचे वांगडा रेशा आनी वासिमय आयलो.

झोपडपट्टेच्या आशिकुशीक घाण उदक, कोयराच्यो राशी आनी सुण्यांचो बोवाळ पडिल्लो. ह्या सगळ्यांतल्यान वाट काडीत मीना त्या कंवडाळ्याकडेन पावलें. त्या कंवडाळ्यांमदी एक दाढीवालो बाबा बशिल्लो. ताच्या एका हातांत बडी आशिल्ली आनी दुसऱ्या हातांत मोराचें पांख. ताचे सामकार एक ल्हान भुरगें बशिल्लें. ते चलयेच्या आंगार एके चड्डे बगर कांयच नाशिल्लें. इतल्या लोकांमुखार ते चलयेक अशें उक्तें बसोवप?

हो बाबा ताका बडयेन धोडायतालो आनी मागीर माथ्याचेर पांख भोंवडायतालो. तें चली किलांट्यो मारतालें. ताचें पुराय आंग भयान थरथरतालें.

मीनाक ते पळोवन भयंकर राग आयलो. कसलो हो तमाशा? तें खीणभर रशिदाविशी विसरलें. ते चलयेक ह्या बाबाच्या हातांतल्यान सोडोवंक जाय इतलेंच ताणे चितलें आनी फट्ट करून तें त्या गर्देंतल्यान भितर सरून बाबामुखार उबें रावलें. पळयल्यार तें चली रशिदा! आतां मीनाक त्या बाबाचो सामको संताप आयलो. मीनाक पळोवन रशिदान वथरेत म्हणलें, “चीचर, चीचर, मुझे मारतेय देखो”.

तें सगळें पळोवन मीनाक कितें जालें कोण जाणा. ताणे नेटान बाबाच्या हातातलीं बडी ओडून घेतली आनी तें ताचेर कडकडलें, “हें कितें चल्लां? कितें करतात तुमी हें?” हें सगळें इतलें फटाफट घडलें की बाबा खीणभर गडबडलो. पुण रोखडोच सादूर जालो.

“ए पोरी, तूं हट् हट्. सोड तेका. तेच्या माथ्यार भूत आशा. काळी जादू केल्या कुनी तरी तेका” अशें म्हणत तो आपले तांबडे दोळे गरगर फिरोवंक लागलो.

“काळी जादू बी कांय ना. ताका मलेरिया जाला. हो पळय ताचो  रिर्पोट. ताका हॉस्पिटलांत घालपाक जाय,” मीनान सगळ्यांक समजावपाचो यत्न केलो.

“आमच्या भुरग्याक ताप येवं नाजाल्यार आनीक कितेंय जांव. तेची काडजी आमी कोरतोले. आमच्या मदीं पोडपाक तूं कोण?” एकटो सोऱ्यान तर्र जाल्लो दादलो उलयलो. घडये, रशिदाचो बापूय आसुयें.

“हांव सरकारी हॉस्पिटलांतलें दोतोर मीना. हांव ताका  हॉस्पिटलांत घालपाक आयलां” अशें म्हणत मीनान 108 क फोन लायलो.

“बाय आमी धाटचीना तेका हॉस्पीटलांत. तुमच्यो गुडयो लागना तेका. चार दीस घेतले न्हू गुडयो. ” रशीदाची आवय उलयली. आतां हिका सादो जोर आनी फाल्सिफॅरम मलेरिया हाचे मदलो फरक कोण सांगतलो? मीना वोगीच रावलें.

“तुमचें दवाखाने आमकां गरिबांक न्हू बाये. ते फकत तुमकां पयशेवाल्यांक. आमकां गांवठी वखदां आनी बुवा-बाबाच बरे.” आनीक कोण तरी देड शाणो उलयलो. रशिदा मीनाक येवन दसलें. मीनान सगळ्यांचेर एक नदर भोंवडायलीं. सगळीं ताचेकडेन दोमाऱ्याच्या खेळांतलें खेतें आशिल्लेवरी पळयतालीं.

“बाय, तूं दोतोर आसूं नाजाल्यार आनीक कोणय. म्हाज्या चेडवाक हांव दवाखान्यांत व्हरपाक दिवचोना,” रशिदाचो बापूय मीनाच्या मुखार माड कसो येवन उबो रावलो. तो माडाभशेनच झेलतालो. मीनान ताका कांयच जाप दिलीना. ताचेर एक थंड नदर मारली आनी ताचेकडेन पळयतच ताणे रशिदाक विचारलें, “या मुगो दवाखान्यात? ”

 “हय चिचर,” अशक्त आवाजांत रशिदान जाप दिली. ताका धड उबेय रावंक जायनाशिल्लें. मीनान ताका थंयच जमनीर बसयलें. “रशिदा, तूं खंयच वच्चें ना,” बापूय आड्डलो.

“बेटी तूं हांगां यो, अम्मीकडेन यो” आवयन रशिदाक आफयलें. रशिदान मीनाक आनीक घट्ट धरलें. मीनान विचार केलो. हें सगळे आनी हांव एकटें... ना.. ना.. ताचे वांगडा वासिम आनी रेशाय आशिल्लीं.

आमी चौगां आनी ते सगळे. ऍम्बुलन्स आयल्यारय हांगच्यान भायर सरपाक कुस्तार जावपाचें. हरशीं मात्शें भित्रें आनी लजरें मीना एकदम कडक जालें. ताणे आपल्या मोबायलावेल्यान 100 नंबर धुंवडायलो.

“हॅलो, पुलीस कंण्ट्रोल रूम? हॅलो... हांव सरकारी दवाखान्यातलें दोतोर मीना उलयतां... हय.. हय.. हांव हांगां पणजे गार्डनाकडले बस्तींत आसा. हॅलो, हॅलो... हां.. म्हाका हांगाच्यान एका पेंशंटाक हॉस्पिटलांत व्हरपाक मदत जाय.. हय.. हय....रावतां.....  ”

ताणे परत एक फोन लायलो, “हॅलो... हॅलो... हां म्हाका मात्सो डीवायएसपी डिसोझा उलोवंक मेळत? हां... हॅलो... हॅलो... अंकल तुमीच उलयतात?.. हां.. अंकल हांवे कंण्ट्रोल रुमाक म्हाका मजत करपाक पुलीस धाडात म्हूण सांगलां. मात्शे तुमीय तांकां सांगात... हय... हय.. अंकल ....थँक्यू... हय.. सांगतां,” ताणे फोन बंद केलो. जैतिवंत नदरेन ताणे सगळ्यांकडेन पळयलें. पुलिसाचें नांव आयकून गर्दी सामकी गोठेल्ली. थोड्या वेळान बर्फाचे कशें उदक जाता तशी ल्हवू, ल्हवू पातळ जाली. उरलीं हीं चौगां आनी रशिदाची फामील.

मीनान तांचेकडेन पळयनास्तनाच आनीक एक नंबर धुंवडायलो, “हॅलो... हॅलो.. हांव डॉक्टर मीना उलयतां... हय.. हय... सिस्टर... हांव धा मिण्टांनीं एक पेशंट घेवन येतां. हय.. हय.. रशिदाच... खाट तयार दवर... येस्... थँक्यू सिस्टर”

ताणे आनीक एक फोन लायलो, “हॅलो ऑपरेटर, हांव डॉक्टर मीना उलयतां, म्हाका मात्शे पॅथॉलॉजी लॅब दिता............ ?”

तो फोन जातकीर ताणे आनीक एक नंबर लायलो, “हॅलो, हांव डॉक्टर मीना........... ”

तें फोनार फोन करतालें. “हांव डॉक्टर मीना........... ” अशी स्वताची वळख करून दितालें. जें मीना सकाळीं “दोतोर मीना” ह्या शब्दांचेर मुरगट्टालें, तेंच आता सहज दोतोर म्हुणून वावरूंक लागिल्लें.

मीना आता व्हडलें जाल्लें. अळयेचे रुपांतर आता फुलपाख्यांत जाल्लें...